εχω αρχισει να πιστευω τις δικαιολογιες μου

Πιστευω πως αν επρεπε να ορισουμε καποιον ως βασιλια της αναβλητικοτητας,χωρις καμια αμφιβολια θα επαιρνα εγω τον τιτλο.
Βριζω με πολυ ασχημες λεξεις τον εαυτο μου,αναλαμβανω κατι,ξερω πως δε θα το φερω εις περας(αμα το φερω θα ειναι με πολυ δυσκολια και πιεση στον εαυτο μου,-επομενως δε θα το  φερω-),βρισκω την πιο σουπερ τελεια δικαιολογια στον εαυτο μου και βολευομαι στον ψευτικο κοσμο μου.
Πολυ ντραμα κουιν.
Θα το παρω αλλιως.

Λοιπον.
Τι παει λαθος με εμας ανθρωποι?
Γιατι δεν υπαρχει καποιος αρμοδιος οταν ειμαστε παιδια να ερχεται και να μας διδασκει πειθαρχεια?
Θα μου πεις υπαρχουν οι γονεις για αυτο,θα σου πω οχι,οι γονεις ειτε σε αγαπανε πολυ για να σε πιεσουν,ειτε αδιαφορουν να το κανουν,ενιγουει δεν ειναι οι καταλληλοι οι γονεις.
Χαλόου οι παιδαγωγοι ειναι για αυτο.
Οχι.Δε προλαβαινουμε.
Με βρισκεις σε εξαλλη κατασταση που για ακομα μια φορα δεν εκανα τα πραγματα οπως τα ειχα κανονισει μεσα στο κεφαλι μου και ψαχνω δικαιολογιες περι γονεις δασκαλους και πρασσινα αλογα.

Ειλικρινα γιατι μας ειναι τοσο δυσκολο να πιεσουμε τον εαυτο μας ορισμενες φορες?
Γιατι μας ειναι τοσο ευκολο να ριχνουμε τις ευθυνες αλλου ορισμενες φορες?
Γιατι καθομαι και γραφω ρητορικες ερωτησεις στο νοσιναμον αντι να διορθωνω τις βλακειες που κανω ορισμενες φορες?

Για να επιβεβαιωνω στον εαυτο μου και γραπτως οτι εχω καταλαβει οτι φταιω που μου λεω δικαιολογιες λεγοντας μου αυτο.

Εχω αρχισει να με αντιπαθω τελευταια.
Θυμιστε μου να γραψω κανα ποστ περι αυτοεκτιμισης.