1.29.2021

Έγινε αυτό που φοβόμουν.

Θέλω να το διαβάζω αυτο σε μερικούς μήνες και να λέω "Τζίζας πόσο οβεριάκτιντ" Τι έχω κάνει? -Φοβάμαι- είναι το συναίσθημα. Λές και μπούκωσα τον εαυτό μου με τεράστιες μπουκιές ενηλικίωσης και του είπα πρέπει να τις καταπιείς σε 5 δεύτερα , δεν έχεις χρόνο να μασήσεις. Και όπως στα κινούμενα σχέδια όταν καταβροχθίζουν ολόκληρα φαγητά με την μια και τα δείχνει να διαγράφονται στον λαιμό τους κατα την κατάπωση, έτσι έγινα και εγω. Μόνο που κόλλησε στο λαιμό και τώρα ψάχνω να πιώ κάτι να κατέβει. Πότε σταματάει το "θέλω την μαμά μου" όταν κάτι δε παει καλά? Παλεύω για κάποια πράγματα τόσο σκληρά, τόσο καιρό, και όταν τα κερδίσω λέω Ωπα! Ξαναπάμε λίγο στα πρίν, ήταν γνώριμα και εύκολα. Ξέρω οτι θα στρώσουν τα πράγματα, ξέρω οτι θα τα μάθω και θα γίνω καλή και δε θα φρικάρω, αλλά πως γίνεται να το σκιπάρω αυτό το στάδιο? Εχω φτάσει πολλών χρονών μαλάκας, πιστεύεις θα το υποστηρίξω ποτέ? Και γω το ελπίζω. Μελλοντικέ μου εαυτέ,μου εύχομαι να γέλασες με τις τωρινές μου φρίκες. Μου δίνω ένα δίμηνο προθεσμία.

1.04.2021

Παραλογισμός?

Θα μπορούσαμε. Κοινό μέλλον. Πόσο κοινό? Όσο χρειαστεί. Θα μπορούσαμε εάν συμφωνούσα με την λογική σου. Αλλά είναι δικιά σου. Και δεν έχει νόημα να κρίνω αν είναι δίκαιη ή άδικη. Διότι και καθότι είναι η λογική σου. Παράλογικη μου. Κάτι δε κουμπώνει σωστά. Και αυτη είναι η δική μου λογική. Αυτή η μικρή αφορμίτσα ήταν τελείως ενδεικτική για το τι θα παίζει στο μέλλον. Δεν εχω αμφιβολία. Θα μπορούσα -τόσα χρόνια το μπορώ- να βασίσω τις αποφάσεις μου σε κάποια ελπίδα, αλλά δε γίνεται όταν έχω μπροστά μου τόσα ξεκάθαρα δεδομένα.

12.18.2020

Το πιο δύσκολο.

Μόνη ξανα δε θα σε αφήσω, να μη μ'αφήσεις μόνο ποτέ..

Πίνω μια γουλιά καφε

κρύο καφέ

στρίβω ένα τσιγάρο

ανοίγω το παράθυρο όχι πολύ όμως γιατί είναι Δεκεμβρης.

Είναι νύχτα στο είπα οτι είναι νύχτα?

Πάμε ταξίδι, οι βαλίτσες μας είναι στη μπαγκαζιέρα και χύμα στα πίσω καθίσματα.

Είμαι χαρούμενη,νυστάζω και χαμογελάω.

Δε μιλάω πολύ, έχω κουραστεί γιατι δούλευα όλη μέρα, 

εσύ οδηγάς και ακούμε ραδιόφωνο.

Χαλαρά. Ηρεμία.

Σε αισθάνομαι σκαλωμένο.

Τι έχεις?

Τι κοιτάς?

Γιατί έχεις κολλήσει το βλέμα σου στον καθρέπτη?



Χάος.

Ο καφές μου χύνεται προς όλες τις κατευθύνσεις.

Ολα είναι άσπρα, τώρα μαύρα, περίεργα φώτα

αχ δε καταλαβαίνω.

Πονάν τα αυτιά μου απο την φασαρία, νομίζω ουρλιάζω αλλά δε με ακούω.

Ναι σίγουρα ουρλιάζω, γιατί αισθάνομαι τον λαιμό μου να δονείται.

Καρφώνω το βλέμμα μου ευθεία και περιμένω να τελειώσει ή να τελειώσω.

Φοβάμαι λίγο.

Πρώτη φορά τα μερικά δευτερόλεπτα διαρκούν τόσες ώρες.

Ενα πολύ δυνατό μπαμ.

Κάπου χτυπήσαμε και το αμάξι σταμάτησε απότομα.

Δε θέλω άλλο, πρέπει να κοιμηθώ.


Οκ, το μόνο που ακούγεται τώρα είναι το ράδιο.

Μόνη ξανα δε θα σαφήσω..

Ανοίγω μάτια αλλα και πάλι δε καταλαβαίνω πως είμαι.

Δε βρίσκω που είναι το πάνω και που είναι το κάτω.

Τα τζάμια έχουν σπάσει.

Τι μου ήρθε να ουρλιάξω πριν? Τώρα φτύνω τζάμια και χώματα?

Όλες οι αισθήσεις είναι διαφορετικές.

Όσφρηση.

Καφέδες,λάδια, καμμένα λάστιχα και βενζίνη.

Βλέπω καπνούς.

Πρέπει να βγούμε, άλλα δε ξέρω που είναι το πάνω.

Το αυτοκίνητο έχει αναποδογυρίσει.

Τωρα φοβάμαι πολύ.

Πως βγαίνουμε απο δώ?

Παράθυρο συνοδηγού, το δικό μου.

Αυτό είναι.

Βγαίνεις πρώτος εσύ, σε ακούω να μιλάς στην οδηγό που μας εμβόλισε.

"Πάρε ΕΚΑΒ,πυροσβεστική,τροχαία"

Σε ακούω να τα λες και, ωχ συνεβη όντως αυτό τώρα?

Δε θέλω να βγώ, φοβάμαι.

Πάλι θα ήθελα να κοιμηθώ.

Δε με αφήνεις,μου βάζεις τις φωνές να βγω.

Μου λές οτι θα πιάσει φωτιά.

Ενώ δε θέλω βγαίνω.

Ουφ. Πάλι καλά περπατάω.


Κρυώνω.

Ο καφές είναι όλος πάνω στα ρούχα μου.

Τώρα ο χρόνος έχει αλλάξει.

Τρέχει.

Ακοή. Σειρήνες.

Πότε πρόλαβαν?

Όραση. Μπλέ φώτα της τροχαίας, κόκκινα της πυροσβεστικής.

Εγώ στέκομαι ακόμα με το ίδιο καρφωμένο βλέμμα σε ένα κάποιο σημείο και άνθρωποι έρχονται προς το μέρος μας.

Στην άσφαλτο πεταμένες βαλίτσες.

Κρίμα έσπασε η μπαγκαζιέρα.

Δεν ήπια έκεινον τον κρύο καφέ.

Δε κάπνισα εκείνο το τσιγάρο.



Γιατί ζω?











12.10.2020

Φρικ.

Φρικούλες. 
Σαν αυτόν τον εφιάλτη που μου συνόδευε τα όνειρα συχνά οταν ήμανε μικρή.. 
Προχωράω στη τρεμάμενη ανεμογέφυρα,και σε κάθε βήμα μου εξαφανίζεται ότι έχω μόλις πατήσει. 
Άρα τωρα τρέχουμε. Όσο είμαι αργοκίνητρη,τόσο περισσότερο κινδυνεύω να ψιλοπεθάνω. 

 Δε με ψήνει μπρο. 
 Όλα πάνε αδιανόητα γρήγορα, 
 κάνω πρόβες τις ανάσες μου για τις κρίσεις πανικού 
σιδερώνω τα εσωθερμικά μου 
ψάχνω πετσέτες κουζίνας και μπάνιου 

 που στο καλό θα αγοράσω πιγκάλ

 και αν βρέξει πολύ? 
φοβάμαι πιο πολύ απ'όσο υπολόγιζα 
μα πιο πολύ φοβάμαι να περιμένω να ξεφοβηθώ 

που στο καλό θα βρω τα θάρρη 

Φρικούλες. 
Για τα καινούρια, 
για τα δύσκολα, 
για τον κίνδυνο 
και για όλο αυτό που θα αντιμετωπίζω απο τούδε και στο εξής..

12.07.2020

Φράκτες και Περιφράξεις.

Ξέρω γιατί σου άρεσε τόσο να σε αγκαλιάζουν.
Έθετες μια περίμετρο στη στεναχώρια σου.
Και όταν καμιά φορα ένιωθες πως η λύπη σου ήταν πιό μεγάλη, 
ήθελες πιό μεγάλα χέρια να στην αγκαλιάσουν ,
ωστε να μη μένει καθόλου στεναχώρια ελεύθερη.

Και καμιά φορά δεν έβρισκες τα πιο μεγάλα χέρια,
εμενες εσύ και η στεναχώρια.
Και αναγκαστικά την κοίταζες.

Λιγο λίγο την έμαθες και ήρθες πιο κοντά στο να την αποδεχτείς.
Και κάπως ξεκίνησε να είναι πιο διαχειρίσιμη..

Και ήρθε εκέινη η ημέρα, που με κοίταξα και χρησιμοποίησα τα δικά μου χέρια για το όλο θέμα της περίφραξης.
 Και τότε δεν είχα ανάγκη άλλων χέρια για αγκαλιές.
Είχα δύο δικά μου, και μου περισσέψαν οι αγκαλιές μόνο για να μεταφέρω ορμόνες χαράς σε όλο μου το σώμα.

Αυτό είναι λάιφ γκολ ρε μπόι.

10.08.2017

αποδομητικά πουλιά - version b.


Δεν μπορείς να με ακούσεις?
Ουρλιάζω δυνατά με όλη την φωνή να βγαίνει απο το λαίμο μου.
Νιώθω τις δονήσεις των φωνητικών μου χορδών στο δέρμα μου.
Κανείς δεν με ακούει,κανείς δε θα με ακούσει.

Με κλείνω μες στο κεφάλι μου,
μεσα σε αυτό το μικρό τετραγωνικό μέτρο που μου παραχωρώ για τις παρανοικές σκέψεις.

Προσπαθείς να μπείς στο χώρο μου,αλλα δε καταλαβαίνεις πως εδώ δε χωράνε δυο?
Με το ζόρι στριμώχνομαι εγω, ξέρεις δε μου αρέσει να χάνω την βολή μου.

Με θράσσος ανοίγεις την πόρτα παρολο που υπάρχει το καρτελάκι νοτντιστερμπ
και με σκεπάζεις με την κουβερτα επειδή τάχα μου κάνει κρυο.

Ξέρω τι κάνεις.
Μου λες με τα μάτια σου
έλα να αγαπηθούμε.
Συμφωνώ,
έρχομαι να αγαπηθούμε,
μέχρι να βαρεθούμε,
άλλα όχι και πάρα πολύ..
https://www.youtube.com/watch?v=CrHON4JIexA

8.29.2017

εκδοχή αποδοχή παραδοχή

Φοβάσαι λιγο ε?
Ιτς οκέι.
Κρύβει εναν μεγάλο παραλογισμό και ανασφάλεια αυτος ο χαζός σου φόβος που ολοένα και επιβεβαιώνεται.
Μεχρι και ο πιο καλός σου άνθρωπος δε σε χρειάζεται πια γιατί εχει βρεί τον δικό του καλύτερο του άνθρωπο.
Το βλεπεις το τουματς σε όλο αυτο με τους καλύτερους ανθρώπους ε?
Δεν είσαι και τόσο αναντικατάστατος μανμου.
Εχεις τις κακες σου τις στιγμές.
Και ποιός δεν?
Εχεις ενα φάντασμα απο το παρελθόν.
Ή αν θες έχεις δύο.
Και συναγωνιζονται ποιό απο τα δυο θα σου στοιχειώσουν και το παρόν.
Αλλα εσυ δεν θες.
Άλλα θές κιολας.
Γιατι είναι το μόνο οικείο και δικό σου απομεινάρι αυτό το φάντασμα.
Άλλα γνωρίζεις καταβάθως οτι πρεπει να αποτινάξεις ολη αυτή τη φαντασματότητα απο πάνω σου.
Ξανασυνέβη ενα καποιο τουματς.
Είναι δύσκολο και όμορφο και άσχημο και εύκολο να αλλάζεις προς την καλύτερη σου εκδοχή.
Μέχρι να καταλάβεις πως δεν έχεις καλύτερη εκδοχή.

Χάνεις λίγη Μαρέια απο έσενα και μετα κλαίς και μετά γελάς και μετά δε ξέρεις τι σου χρειάζεται.
Να βρείς λίγη ή να χάσεις ακόμη περισσότερη?
Φανερά περιττό σε όλο αυτο το σκηνικάκι ειναι η καταγραφη του όταν δεν έχεις καμία σαφή εικόνα για το τί συμβαίνει.

Με πιάνεις?
Πες μου πως καταλαβαίνεις...


7.13.2017

αντηλιά

Ξέρεις ποναει μέρες το δόντι μου.
Πονάει τοσο που πιστεύω πως εχει χαλάσει για τα καλά.
Ξέρεις εχω αλλάξει και καποιες συνήθειες.
Δεν ήθελα μα τις άλλαξα.
Επίσης θέλω να ξέρεις πως έχω χωρέσει μια λεπτή λεπτή χαραμάδα(τόσο λεπτη όσο ενα χαρτι Α4) αισιοδοξίας μεσα στην καθημερινότητα μου.
Έχω και γλάστρες στα μπαλκόνια μου.
Οι 4 απο αυτες εχουν και ζωντανα φύτα μέσα.
Οι άλλες 4 δε τα πήγαν και τόσο καλα με τη ζωή, αλλά μου μειναν και οι γλάστρες και τα πιατάκια τους.
Ξέρεις τι αλλο θέλω να ξέρεις?
Πως καθε μέρα σιωπηλά και ήσυχα παλεύω με τους δαίμονες μου και τα πηγαίνω περίφημα, που αυτό ειναι και το νόημα μου είχα πει.
Μην έχεις αυταπάτες πως τρέχω γυμνή στα λιβάδια και πως 'εχω βρει την αλήθεια της ζωής.
Ολα ψιλομάταια ειναι.
Αλλά μαρέσει να βρισκόμαστε σε δουλίτσα και να κοιτάμε με ζαρωμένα ματια απο την ταχα μου αντηλιά,την αισιοδοξια και τα ωραία πράγματα που συμβαίνουν όταν εχεις γυρω ανθρώπια να αγαπάς και να σε αγαπάνε.

5.30.2017

cupcake

Στήνεις παγιδα στον ίδιο σου τον εαυτό.
Πως τα καταφερες ετσι πάλι?
Μπλέκεσαι στα ίδια δίχτυα για δεύτερη φορά?
Ω με απογοητεύεις.
Είναι αυτή η παράλογη σαδομαζό ταση που κρυβεις μέσα σου.
Το ξέρεις οτι δε θα δουλέψει μανμου.
Εχεις μπροστα σου ένα χρωματιστό καπκέικ με τρουφα και σκηνικά απο πάνω.
Ναι δείχνει τόσο ωραιο,αλλά ειναι απο τα γλυκά του ζαχαροπλαστείου που τα βλέπεις τοσο όμορφα και λες ΄σιγουρα πρέπει να το δοκιμάσω' και στη τελική η γεύση του είναι τοσο μέτρια και θα σου αφήσει ενα λίγωμα κακό που όσο νερό και να πιείς θα μένει εκει.
Ενω το φοβερό ειναι πως εξ αρχής μέσα σου ήξερες πως ήθελες απλώς γάλα με κορνφλέιξ που είναι τόσο αποδεδειγμένα νόστιμα και χίλιοφαγωμενα.

κοίτα να δεις που πάλι την πατήσαμε.


5.10.2017

Κάτι ερείπια.

Περπαταω σε αυτον τον δρομο που ολοι εχουμε περπατησει καποια στιγμη.
Ξερεις.
Σαν μια κάποια Ερμου.
Μα ελα που στην Ερμού μου βρίσκω εναν τοίχο κάποια στιγμή.
Και πηγαίνω τύπου βίντεο γκέιμ πάνω στον τοίχο και κανω επι τόπου βήματα χωρίς να προχωράω.
Μα δε με νοιάζει.
Συνεχιζω,αλλα κουράζομαι.
Μα δε με νοιάζει.
Δεν θυμάμαι που εχω αφησει την αξιοπρέπεια μου,να την φορέσω και να κάνω μια επι τόπου αναστροφή.
Και αναρωτιέμαι.
Θα συνεχισώ να βηματίζω και να πεφτω πανω στον τοίχο για πάντα?
Με την τριβή θα σπάσω τον τοίχο και θα προχωρήσω?
Θα ψάξω να βρω αλλον τοίχο να εγκλωβιστώ?
Μήπως βρε Μαρακι μου είναι πολύ ναρκισιστικό σενάριο πως θα γκρεμισεις τον τοίχο?
Και άντε καλα τον γκρέμισες.
Που ξέρεις οτι σου αρέσει αυτο που έχει απο πίσω?

Ψαχνω μέσα μου να βρω λίγο θυμό.
Πτου,τον εχω αφησει και αυτόν μαζί με την αξιοπρέπεια.

Ρίχνω μπουνιά.
Σπάω το χέρι.
Ρίχνω και με το άλλο.
Σπάω και το άλλο χέρι.

Επιτέλους.
Θυμώνω.
Σε μισώ.