Ρε παιδι μου...

Ρε παιδι μου.
Τι αναστατωσουρα.
Ουτε καν υπαρχει αυτη η λεξη..
Θελω να γραψω πραγματα.
Ενα χαος το μυαλο μου.
Νομιζω πως θελω να τα οργανωσω στο κεφαλι μου και να τα βαλω σε μια σειρα.
Αλλα στη πραγματικοτητα δεν θελω.
Γιατι δε μου αρεσει να αντιμετωπιζω δυσκολες και αβολες καταστασεις.
Καλη ωρα.
Θελεις παντα αυτο που δε μπορεις να εχεις ή παχαινει.
Τι κακο και αυτο..

Καλα δεν ημασταν ρε παιδια?
Ημουν τοσο βαθια βουτηγμενη στη ρουτινα μου που ουτε που δε καταλαβα οτι μου ειχες λειψει.
Ηταν και αυτη η αναρτηση στο φεισμπουκ που ελεγε "οσα ατομα σε κανουν να εισαι αυθορμητος και να νιωθεις ο εαυτος σου,κρατατα στη ζωη σου".

Ναι οκ.
Κανε με ρε αρχικη μου σελιδα να νιωθω πιο λαθος για τις επιλογες μου.
Και δεν ειναι μονο θεμα επιλογων.
Ειναι θεμα πως θα τα φερει η ζωη..
Με ποια χρονικη σειρα.

Τι να σε κανω..
Εξαρχης ολο λαθος.
Να σε σβησω δε μπορω.
Να σκισω τις φωτογραφιες σου που λεει και ο οικονομοπουλος (παυλο παυλιδη συγχωραμε γιαυτο) , δε γινεται ειναι ολες στο ταμπλετ μου και καρτερουν να τις κοιταξω.
Γενικα ρε παιδι μου μπορουσαν τα πραμανα να ειναι και πιο ξεκαθαρα.
Αλλα δεν ειναι.

Σε λιγες μερες που θα σου κουνησω το μαντηλι παλι,θα καταλαγιασει ολο αυτο που νιωθω και θα μου φαινομαστε αιωνας πριν..
Και μετα θα ξαναρθεις και θα ξαναζησω το δραμα μου.

Μα απο τωρα ξερω τι θα μου λειψει.
Το γελιο σου που μου λες βλακειες και γελας και μας κοιτανε ολοι τριγυρω γιατι το διαπεραστικο σου γελιο τρυπαει αυτια.
Τα χαζα μας σχεδια διχως ελπιδες που και μονο που τα φανταζομαστε μας αρκει.
Οι καβγαδες που σε εναν τριτο θυμιζουν ανεκδοτο.
Εσυ ρε παιδι μου.
Που εχεις ολα οσα θελω και ολα οσα με κανουν να λεω ΟΧΙ.
Δεν ειμαι ψυχακι γκομενα,τα ζω εντονα.
Και υστερα το ηρεμω ολο αυτο.
Αλλα αυτες τις μερες δε μου περνας που να παρει...