Κάτι ερείπια.

Περπαταω σε αυτον τον δρομο που ολοι εχουμε περπατησει καποια στιγμη.
Ξερεις.
Σαν μια κάποια Ερμου.
Μα ελα που στην Ερμού μου βρίσκω εναν τοίχο κάποια στιγμή.
Και πηγαίνω τύπου βίντεο γκέιμ πάνω στον τοίχο και κανω επι τόπου βήματα χωρίς να προχωράω.
Μα δε με νοιάζει.
Συνεχιζω,αλλα κουράζομαι.
Μα δε με νοιάζει.
Δεν θυμάμαι που εχω αφησει την αξιοπρέπεια μου,να την φορέσω και να κάνω μια επι τόπου αναστροφή.
Και αναρωτιέμαι.
Θα συνεχισώ να βηματίζω και να πεφτω πανω στον τοίχο για πάντα?
Με την τριβή θα σπάσω τον τοίχο και θα προχωρήσω?
Θα ψάξω να βρω αλλον τοίχο να εγκλωβιστώ?
Μήπως βρε Μαρακι μου είναι πολύ ναρκισιστικό σενάριο πως θα γκρεμισεις τον τοίχο?
Και άντε καλα τον γκρέμισες.
Που ξέρεις οτι σου αρέσει αυτο που έχει απο πίσω?

Ψαχνω μέσα μου να βρω λίγο θυμό.
Πτου,τον εχω αφησει και αυτόν μαζί με την αξιοπρέπεια.

Ρίχνω μπουνιά.
Σπάω το χέρι.
Ρίχνω και με το άλλο.
Σπάω και το άλλο χέρι.

Επιτέλους.
Θυμώνω.
Σε μισώ.