Έγινε αυτό που φοβόμουν.

Θέλω να το διαβάζω αυτο σε μερικούς μήνες και να λέω "Τζίζας πόσο οβεριάκτιντ" Τι έχω κάνει? -Φοβάμαι- είναι το συναίσθημα. Λές και μπούκωσα τον εαυτό μου με τεράστιες μπουκιές ενηλικίωσης και του είπα πρέπει να τις καταπιείς σε 5 δεύτερα , δεν έχεις χρόνο να μασήσεις. Και όπως στα κινούμενα σχέδια όταν καταβροχθίζουν ολόκληρα φαγητά με την μια και τα δείχνει να διαγράφονται στον λαιμό τους κατα την κατάπωση, έτσι έγινα και εγω. Μόνο που κόλλησε στο λαιμό και τώρα ψάχνω να πιώ κάτι να κατέβει. Πότε σταματάει το "θέλω την μαμά μου" όταν κάτι δε παει καλά? Παλεύω για κάποια πράγματα τόσο σκληρά, τόσο καιρό, και όταν τα κερδίσω λέω Ωπα! Ξαναπάμε λίγο στα πρίν, ήταν γνώριμα και εύκολα. Ξέρω οτι θα στρώσουν τα πράγματα, ξέρω οτι θα τα μάθω και θα γίνω καλή και δε θα φρικάρω, αλλά πως γίνεται να το σκιπάρω αυτό το στάδιο? Εχω φτάσει πολλών χρονών μαλάκας, πιστεύεις θα το υποστηρίξω ποτέ? Και γω το ελπίζω. Μελλοντικέ μου εαυτέ,μου εύχομαι να γέλασες με τις τωρινές μου φρίκες. Μου δίνω ένα δίμηνο προθεσμία.