σε ευχαριστώ που υπάρχεις

Ξέρεις τι έπαθα σήμερα?
Ξύπνησα το πρωί με μια ακατανίκητη ανάγκη να σε βρω δίπλα μου.
Δε με τρομάζει πια.
Κάνουμε χαζά σχέδια για το μέλλον.
Δε φρίκαρω απο μέσα μου.
Έχω διώξει μακριά όλες τις άμυνες μου και έχω πετάξει την ασπίδα προστασίας μου απο σένα.
Τι ζημιά.
Σε θέλω δίπλα μου και δε διστάζω να το λέω στον εαυτό μου.
Μου λείπεις αμα δε σε δω μια μέρα.
Μου λείπει που τα πρωινά δε λες να ξυπνήσεις και σε τραβολογάω κανά δεκάλεπτο να σηκωθείς να πιούμε καφέ.
Να με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ και να φέρνεις κουβέρτα να με σκεπάσεις.
Να παίζεις τούτο το τρομαχτικό παιχνίδι στο εξμποξ σου με τα ζόμπια και να χαμηλώνεις την ένταση για να μη ξυπνήσω.
Να κάνουμε το απόλυτο τίποτα στα ρεπό σου μένοντας μέσα στο σπίτι, εσύ να παίζεις και εγώ να διαβάζω το βιβλίο μου, κερνώντας χαμόγελα ο ένας στον άλλον κατά διαστήματα.
Το απόλυτο τίποτα,και το απόλυτο τα πάντα για μένα.
Να κάνουμε όνειρα.
Που μπορεί κανείς να τα χαρακτηρίσει αφελή όνειρα 25άχρονων,αλλα έμενα μου αρκούν.
Νιώθω πως έχω να περιμένω. Ακόμα και αν δε τα περιμένω.
Μου γεμίζεις τα κομμάτια μου στο φουλ.
Σε ευχαριστώ που υπάρχεις..