ε καλο ειναι να μη γίνονται κάτι τετοια.

θα έμενα αλλα ειχα κανει μια συνφωνια με τον εαυτό μου και ειχα βαρεθεί να με προδίδω.
δεν μου ειχα πια εμπιστοσύνη και αυτό με έκανε να κλαίω με μεγάλα δάκρυα, σε κάθε συνειδητοποίηση της αυτοπροδοσιας μου.
θα σου μιλούσα, αλλα ειχα καιρό να βουτηξω γλώσσα στο μυαλό και θα σου μίλαγα μόνο με συναίσθημα.
εσυ θα μου έλεγες ότι γίνομαι too drama και θα ήθελα να κλάψω με μεγάλα δάκρυα.
θα σου φώναζα με όλα τα νεύρα που φυλάω κανα χρόνο τωρα στις αποθήκες θυμού μου, αλλα δε τις μπορώ τις φωνές και τους καυγάδες και θα κατέληγα να υιοθετήσω κάποια αυτιστική συμπεριφορά κλείνοντας τα μάτια σφιχτά και τα αυτιά μου με τις παλάμες μου πηγαίνοντας μπρος πίσω.
θα σε αγκαλιαζα, αλλα θα μου ερχόντουσαν δάκρυα μεγάλα στα μάτια και αυτή μου η αδυναμία θα με θύμωνε και θα υιοθετούσα αυτιστική συμπεριφορά.
μου είχε τελειώσει, μου είχαν μείνει μόνο ενα μισοάδειο ρεζερβουάρ συναισθήματος το οποίο ήθελα να το φυλάξω για ωρα ανάγκης.
και ετσι δε ξανά μιλήσαμε ποτε.
δε ξαναβρέθηκαμε ποτε.
δεν ξανά αγκαλιαστήκαμε ποτε.
αλλα μέχρι και τωρα συνεχίζεις να με θυμώνεις..
και γω κάπου κάπου βρίσκω πράγματα σε τσάντες και χειμωνιάτικα ρούχα απο την παλιά μας ζωη και νοσταλγώ..
ε καλο ειναι κάτι τετοια να μη γίνονται..