Σαν παιδί.

Έγινα ίσως και κακοποιητικη με τους δικούς μου ανθρώπους.

Ξέρεις ενιωσα πως είχα τον χώρο.

Σα να μου είχαν δώσει το δικαίωμα να είμαι παιδί, γιατί σε όλη σου την ζωή αυτό ψάχνεισ.

Μία ασφαλή αγκαλιά,ανεμελια,και πλήρη αποδοχή χωρίς όρους.

Και όσο τα είχα όλα αυτά, εβγαλα από μέσα μου όλα εκείνα που κάνουν τα παιδιά προβληματικά.

Αλλά βέβαια στα παιδιά όλα συγχωρούνται γιατί είναι παιδιά.

Αστάθεια, συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, αδιακρισια, αγένεια και συναισθηματικό εκβιασμό!

Μα βέβαια στους ενήλικες δεν είναι και πολύ αποδεκτά χαρακτηριστικά.

5 χρόνια ενηλικίωσης κουβαλάω στην πλάτη μου και όμως με αυτά τα 5 χαρακτηριστικά θα μπορούσα να με περιγράψω τόσο straight to the point.

Μετά κατάλαβα ότι άμα χωριζεισ δε τελειώνει το σύμπαν.

Αλλά τότε δε μπορούσα να το καταλάβω.

Το θεωρούσα ανεξήγητο όλο αυτό που συνέβαινε επομένως αφού δεν εκλογικευεται, το σύμπαν καταρρέει.

Μα για δες..

Όλα καλά!

Ένα τέλος μιασ σχέσης μπορεί να είναι σοκαριστικό, μπορεί να είναι αναπάντεχο, μα ποτέ δεν είναι ανεξήγητο.

Φαινεται τρελό μυστήριο στην αρχή, αλλά καταβαθως ηξερα το γιατί έληξε,ιδίως τώρα πια που έχει περάσει καιρός και τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία..