Παλιά

Παλια ηταν αλλιως.
Χαλαρα.
Εγραφα και ηξερα πως με διαβαζεις εσυ και εγραφα οπως ηθελα.
Μετα αρχισαν να αυξανονται οι βιούζ.
Και οσο να πεις,προσεχα τι ελεγα,προσεχα πως εγραφα και πως θα τους φανουν.
Μην ειμαι υπερβολκη,μην ειμαι καθωσπρεπει.
Αυτες τις κομπλεξικες ανασφαλειες.
Και υστερα βαρεθηκα.Ετσι απλα.
Δεν βρισκω τον λογο να γραψω με ωραιο τροπο αυτο που αισθανομαι,ουτε να πω με υφος οτι μου λειπεις.
Δες το λιγακι χυμα.

                                                               ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ.

Πιο απλα ισως να μην ξερω να στο πω.

Και ειναι αδικο που τωρα δεν ξερω αν με διαβαζεις.

Με διαβαζεις?Πες μου.

Να εχω κατι να σκεφτομαι τα βραδια.

Γιατι δεν εχω.Και κοιταω το ταβανι,και αυτο εκει στη θεση του ουτε που κουνιεται,ουτε να μου πει μια καλη κουβενταμοτι μου παει η μπλουζα που φοραω,ή οτι ειναι ωραια τα μαλλια μου.Εσυ κατι θα μου ελεγες.Αλλα λειπεις.Και μου λειπεις.

Και το χειροτερο ειναι οτι ειμαι ανικανη να κανω κατι για να το ανατρεψω αυτο.

Βλαμμενε.

Παλι συγχιστηκα.Θα καταληξω ως συνηθως εγω και το ταβανι.Και αναμεσα μας μια σιωπη που σε παγωνει.