Κα(ψ)ούρα

Όλα περνάνε.
Όπως και αυτή η μελανια,που απέκτησα από την ατσουμπαλοσυνη που με δέρνει,οσο ήμουν εκει.
Και τώρα είμαι εδώ,μαζι με την μελάνια μου και την κοιτάζω κάθε μέρα,να σβήνει από το δέρμα μου.
Και θέλω να αφήσω και αυτό το πικρό συναίσθημα που δεν σβήνει.
Που με κάνει να μην αντεχω τον εαυτό μου, να είμαι σπίτι και να θέλω να βγω, να είμαι έξω και να θέλω να πάω σπίτι μου, να μη με χωράει ο τόπος..
Ξέρω ότι είσαι ή καούρα που δε με αφήνει να απολαύσω το τσιγάρο μου, εκεί που είμαι σε ανύποπτο χρόνο θα μου έρθει στον λαιμό η πίκρα και δε ξέρω τι να κάνω τον εαυτό μου για να νιώσω καλά.

Και είναι μαλακια ρε φίλε να είμαι γω αυτή που πρέπει να σου κλείσει την πόρτα,γιατι εσένα σε βολευει ανοιχτή.
Και την κλείνω την πόρτα,αλλα δε την βρονταω με στυλ,αλλα την κλείνω με υγρά μάτια και κάθομαι από πίσω παλεύοντας με τον εαυτό μου να μην κοιτάξω από την κλειδαρότρυπα.
Και δε κοιτάω αλλά δε φεύγω γιατί δε μπορείς να αφήσεις κάτι που αγαπάς και σαγαπαει..

Αλλά πρέπει να το κάνεις και θα το κάνεις!

Πολύ δράμα,πολυ υπερβολη γιατί έτσι είμαι εγώ,των άκρων.

Δε θα μπορούσε κάποιο πιθανό ουτοπικό σενάριο να σώσει τα πράγματα,εγω ωστόσο κάνω εξωπραγματικα όνειρα.
Γιατί αυτό έχω..
Καταθλα..