Πλάκες

Ξέρεις διατηρω ακόμα αυτο το ocd που χαμε όλοι από παιδιά με τις πλάκες του πεζοδρομίου,να μην πατάμε τις γραμμές.

Προσέχω και παταω κάθε δύο πλάκες,και καμία γραμμή.

Ψηλωσα.

Όταν ήμουν παιδί παταγα ανά μία πλάκα.

Μα πως περνάει ο καιρός και χαμπαρι δε πήρα,εγω ήμουν βέβαιη πως είμαι ακόμα παιδί.

Ανησυχω κάπως που αναλωνω τόση σκέψη για κάτι τόσο ασήμαντο.

Αλλά ποιον κοροιδευω , ίσως είναι από τα πιο συγκλονιστικά θέματα που κυκλοφορούν μέσα στο κεφάλι μου.

Θυμάμαι που ένας τύπος με ρώτησε τι χόμπι έχω και γω κατευθείαν πελαγωσα.

Θυμάμαι το απελπισμένο βλέμμα του σε φάση "όταν δε δουλεύεισ τι κάνεις?"

Ήθελα να του απαντήσω ότι βάζω στη μηχανή του κιμά κάτι τύπους σαν και αυτόν που πάνε και δημιουργούν ψυχολογικά προβλήματα στους άλλους θέτοντας τέτοιες ερωτήσεις..

Ωστόσο το επαιξα κουλ και αδιάφορη και του είπα ότι απλά βγαινω με φίλες και περναω καλά.

Αυτό που ήθελα στη πραγματικότητα να του πω ήταν ότι είμαι κλειτοριδικη και αν θα ήθελε να ασχοληθεί με το ζήτημα μου.

Αλλά φυσικά μαζεύτηκα και κράτησα τους τύπους.

Τι με πέρασες..