εκδοχή αποδοχή παραδοχή

Φοβάσαι λιγο ε?
Ιτς οκέι.
Κρύβει εναν μεγάλο παραλογισμό και ανασφάλεια αυτος ο χαζός σου φόβος που ολοένα και επιβεβαιώνεται.
Μεχρι και ο πιο καλός σου άνθρωπος δε σε χρειάζεται πια γιατί εχει βρεί τον δικό του καλύτερο του άνθρωπο.
Το βλεπεις το τουματς σε όλο αυτο με τους καλύτερους ανθρώπους ε?
Δεν είσαι και τόσο αναντικατάστατος μανμου.
Εχεις τις κακες σου τις στιγμές.
Και ποιός δεν?
Εχεις ενα φάντασμα απο το παρελθόν.
Ή αν θες έχεις δύο.
Και συναγωνιζονται ποιό απο τα δυο θα σου στοιχειώσουν και το παρόν.
Αλλα εσυ δεν θες.
Άλλα θές κιολας.
Γιατι είναι το μόνο οικείο και δικό σου απομεινάρι αυτό το φάντασμα.
Άλλα γνωρίζεις καταβάθως οτι πρεπει να αποτινάξεις ολη αυτή τη φαντασματότητα απο πάνω σου.
Ξανασυνέβη ενα καποιο τουματς.
Είναι δύσκολο και όμορφο και άσχημο και εύκολο να αλλάζεις προς την καλύτερη σου εκδοχή.
Μέχρι να καταλάβεις πως δεν έχεις καλύτερη εκδοχή.

Χάνεις λίγη Μαρέια απο έσενα και μετα κλαίς και μετά γελάς και μετά δε ξέρεις τι σου χρειάζεται.
Να βρείς λίγη ή να χάσεις ακόμη περισσότερη?
Φανερά περιττό σε όλο αυτο το σκηνικάκι ειναι η καταγραφη του όταν δεν έχεις καμία σαφή εικόνα για το τί συμβαίνει.

Με πιάνεις?
Πες μου πως καταλαβαίνεις...