Σαν αυτόν τον εφιάλτη που μου συνόδευε τα όνειρα συχνά οταν ήμανε μικρή..
Προχωράω στη τρεμάμενη ανεμογέφυρα,και σε κάθε βήμα μου εξαφανίζεται ότι έχω μόλις πατήσει.
Άρα τωρα τρέχουμε.
Όσο είμαι αργοκίνητρη,τόσο περισσότερο κινδυνεύω να ψιλοπεθάνω.
Δε με ψήνει μπρο.
Όλα πάνε αδιανόητα γρήγορα,
κάνω πρόβες τις ανάσες μου για τις κρίσεις πανικού
σιδερώνω τα εσωθερμικά μου
ψάχνω πετσέτες κουζίνας και μπάνιου
που στο καλό θα αγοράσω πιγκάλ
και αν βρέξει πολύ?
φοβάμαι πιο πολύ απ'όσο υπολόγιζα
μα πιο πολύ φοβάμαι να περιμένω να ξεφοβηθώ
που στο καλό θα βρω τα θάρρη
Φρικούλες.
Για τα καινούρια,
για τα δύσκολα,
για τον κίνδυνο
και για όλο αυτό που θα αντιμετωπίζω απο τούδε και στο εξής..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου